به گزارش فارس، «تایم» در گزارشی به شکست دیپلماسی باراک اوباما رئیس جمهوری آمریکا در قبال ایران اشاره کرده و راهکارهایی برای موفقیت اوباما در مذاکره هسته‌ای با ایران پیشنهاد کرد.
این نشریه آمریکایی نوشت: اوباما که از وارد شدن جنگ با ایران در خصوص مسائل هسته‌ای این کشور ناامید شده و ظاهرا توانسته اسرائیل را هم از این کار باز دارد، قصد دارد گزینه دیگری را امتحان کند و این یعنی اینکه او اکنون باید تمام توانش را به کار بگیرد تا در فرایند دیپلماتیک جدیدی که قرار است او و متحدان غربی‌اش با ایران داشته باشند کاملا موفق باشد.
مجله تایم در ادمه این گزارش به گفت‌وگو با «تریتا پارسی»، استادیار روابط بین‌الملل دانشگاه جان‌هاپکینز و رئیس شورای ملّی ایرانی-آمریکا پرداخت و نظر وی را در خصوص راهکارهایی که می‌توانند چشم‌انداز دیپلماسی آمریکا با ایران را بهبود بخشند، جویا شد.
«تریتا پارسی» در گفت‌وگو با این مجله آمریکایی پنج راهکار ارائه می‌دهد که به زعم وی می‌تواند امریکا را در بهبود روابط دیپلماتیک با ایران یاری دهد.
1- اجازه ندهید تغییرات داخلی آمریکا به مذاکره با ایران تاثیر بگذارد
وی به عنوان راهکار اول از مقامات آمریکا خواست از دخالت دادن تغییرات داخلی سیاسی در مذاکره با ایران خوددداری کنند؛ «تریتا پارسی» از دولت اوباما انتقاد کرد و گفت یکی از اشتباهات کلیدی اوباما این بود که نتوانست از سرمایه سیاسی انتخاب شدن خود به ریاست جمهوری آمریکا استفاده کند و روی موضوعات مرتبط با ایران مانور دهد، چرا که نمی‌خواست ایران را به موضوعی برای منازعات سیاسی داخلی تبدیل کند.
«پارسی» در ادامه به ناکارآمد بودن تلاش‌های سابق اوباما برای مذاکره با ایران اشاره کرد و گفت این تلاش‌ها به جای اینکه محدودیتی بر ایران اعمال کنند برای خود آمریکا محدودیت آور بودند، زیرا مواردی که این تلاش‌ها دنبال می‌کردند گستردگی نداشتند و تنها به تمایل ایران برای پذیرش مطالبات غرب و سازمان ملل در خصوص برنامه هسته‌ایش محدود می‌شدند؛ ضمن اینکه چارچوب زمانی تعیین شده برای چنین مذاکراتی نیز به عمد کوتاه در نظر گرفته شده بودند تا از انتقادهای گسترده‌تری که ممکن بود ادعا کنند دولت آمریکا به ایران اجازه داده است تا زمان را بخرد، جلوگیری کنند.
2- مذاکرات فقط به برنامه هسته‌ای محدود نشود
«تریتا پارسی» به عنوان محور دوم پیشنهاداتش از مقامات آمریکا خواست دستور کار مذاکره با ایران را تنها به مسئله هسته‌ای محدود نکنند و آن را به موضوعات دیگری که در آنها یافتن زمینه مشترک با تهران ساده‌تر است، گسترش دهند. وی در ادامه خاطر نشان کرد مزیت محدود نکردن دستور کار مذاکرات به مسئله هسته‌ای این است که از این طریق می‌توان حس اعتماد و حسن‌نیت ایرانی‌ها را جلب کرد و در نهایت به رفع موانعی که بر سر راه مشکل هسته‌ای وجود دارند نیز نائل آمد.
3- از کشورهای میانجی در مذاکرات استفاده شود
«پارسی» به عنوان راهکار سوم از دولت آمریکا خواست از ظرفیت بازیگران میانجی نظیر ترکیه و برزیل که روابط مساعدی با هر دو سو دارند، استفاده کند. وی روند فعلی دولت اوباما یعنی مذاکره گروه 1+5 با ایران را «معیوب» دانست و خاطر نشان کرد در حال حاضر اعتمادی میان کشورهای 1+5 و ایران وجود ندارد، چرا که تلاش آمریکا برای همراه کردن این کشورها با دیدگاه‌های خودش باعث شده است آنها نتوانند حسن‌نیتشان را به تهران نشان دهند.
وی در ادامه رفع این مشکل را منوط به وارد کردن بازیگران میانجی نظیر ترکیه و برزیل دانست و گفت اوباما می‌تواند از ظرفیت این کشورها به عنوان مکمل گروه ۵+۱ استفاده کند و از آن طریق «فضای اعتماد متقابل» را به جریان مذاکرات تزریق کند.
4- پذیرش واقعیت پیشرفت ایران در غنی‌سازی اورانیوم
قبول واقعیت‌های پیشرفت‌های ایران در زمینه غنی‌سازی اورانیوم پیشنهاد چهارمی است که «پارسی» آن را مطرح می‌کند؛ وی با اشاره به اینکه زمانی خط قرمز آمریکا در زمینه برنامه هسته‌ای ایران دستیابی به «فناوری غنی‌سازی اورانیوم» بود خاطرنشان کرد که اکنون ایران این خط قرمز را رد کرده است و دولت اوباما حالا باید ضمن پذیرش این واقعیت فرانسه، اسرائیل و سایرین را متقاعد کند که بهترین راهکار در حال حاضر بر سر برنامه هسته‌ای ایران این است که آن را در چارچوبی قابل قبول نگه داشت و از تسلیحاتی شدن آن جلوگیری به عمل آورد.
5- تحریم‌ها زمانی کارآمدند که بتوان آنها را لغو کرد
«پارسی»، به عنوان پیشنهاد پنجم و آخر خود اظهار کرد استفاده از گزینه تحریم تنها زمانی می‌تواند کارگر واقع شده و برگ‌برنده آمریکا در «زورآزمایی» با ایران تلقی شود که آمریکا همان‌طور که این تحریم‌ها را وضع می‌کند توان برداشتن آنها را نیز داشته باشد.
«پارسی» اظهار کرد در صورتی که آمریکا نتواند در قبال درخواستی که از ایران دارد امتیازاتی به این کشور اعطا کند که از نظر آن مهم و خواستنی است، تهران تمایلی برای دست کشیدن از چیزی که آن را مهم می‌داند نخواهد داشت.
